Du gledde meg s� mykje,
Eg kan'kje gleda deg.
Det beste som eg hadde,
Var alt for sm�tt for deg.
Men denne vesle knoppen av mitt eige rosentre,
Den skal du ha til minne om somaren og meg.

I fjor haust var den berre eit sn�kvitt lite nor
djupt nedi jorda, p� rota �t si mor.
N�r somarsola vart so varm, d� v�ga den seg opp,
og skaut s� friske gr�ne blad, og slik ein blodraud topp.

Men d� var h�sten her, med iskald gufs fr� hei og nut,
det vart for seint, so altfor seint, han fekk kje spretta ut.
So laut han d�y, og vondt det var d� vesle livet gjekk;
men lagnad-st�let av han skar, det finst kje r�d med slikt.

Og ilska rann med livet ut i tidens djupe hav,
der lengt og liding, sorg og sut, ja alt skal gl�ymast av.
Og rota som den grodde p� m� visna bort og d�y,
for alt som lever her p� jord er liksom gras og h�y.